სიახლეები
ელიზბარ ელიზბარაშვილი: ვულკანიზაცია
ამ სიტყვას პირველად შორეულ ბავშვობაში მოვკარი ყური: ორი მოსაუბრე შეთანხმდა, ხვალ ვულკანიზაციასთან შევხვდეთო. საგონებელში ჩავვარდი. სკოლაში გეოგრაფიას, რა თქმა უნდა, გვასწავლიდნენ და ვეზუვი და ეტნაც გამეგონა და პომპეის ამბავიც ვიცოდი, მაგრამ საქართველოში?! ბევრი ფიქრისა და განსჯის შემდეგ დავასკვენი, რომ გურჯაანში, სადღაც ახტალის ბალნეოლოგიურ კურორტთან აპირებდნენ შეხვედრას, თუმცა „ზაცია“ მაინც არ მაძლევდა მოსვენებას და ულმობლად აცამტვერებდა ყოველგვარ მიგნებას.გამოხდა ხანი. ზაფხულის ერთ ცხელ დღეს სოფლის ყვითელი „პაზიკის“ საბურავმა ვეღარ გაუძლო მგზავრების სიმძიმეს და მზის მცხუნვარებას და „აფეთქდა“. ავტობუსში თუ მის გარეთ მტვრის ისეთი კორიანტელი დადგა, რამდენიმე წუთი ხელის ცეცებით ვეძებდით ერთმანეთს იმის გასარკვევად, ხომ ყველა მრთელი და უვნებელი იყო. გულგადახსნილი საბურავის გვერდით მდგომის, გადარჩენილის, ამაგით მივღოღდით ერთ გარაჟის ტიპის „დაწესებულებასთან“, სადაც თავით ფეხებამდე მტვერში ამოსვრილი ორი ოსტატი მუშაობდა. ფარდულთან მიმოფანტულმა ძველმა საბურავებმა და რეზინის ნაკუწებმა მიმახვედრა, რომ ჩვენი მხსნელი სწორედ ის ორი „შავი კაცი“ იყო… ავტობუსი შეჩერდა და მგზავრები სულის მოსათქმელად დაბლა ჩამოვიხვეტეთ. შევხედე საბურავების აღმდგენ საამქროს და რას ვხედავ? – რკინის ვეება კარის თავზე ვიღაცას გაკრული ხელით წაუწერია: „ვულკანიზაცია“.
სტატია სრულად იხილეთ ინტერნეტგაზეთ mastsavlebeli.ge-ზე
გამოქვეყნებულია: 24-11-2020
