ქიმიის ტერმინთა განმარტებითი ლექსიკონი

 

emission (3) ემისია (3)
in atmospheric chemistry ატმოსფერულ ქიმიაში

The total rate at which a solid, liquid or gaseous pollutant is emitted into the atmosphere from a given source; usually expressed as mass per unit time. Primary emissions are those substances which are emitted directly to the atmosphere (e.g. NO, SO2, etc.), while secondary emissions are formed from the primary emissions through thermal or photochemical reactions (e.g. ozone, aldehydes, ketones, sulfuric acid, nitric acid, etc.). The point or area from which the discharge takes place is called the source; the area in which the emission or its transformed products (e.g. in the case of aerosols, acidic deposition, etc.) may be deposited is called the receptor area or sink.

ჯამური სიჩქარე, რომლითაც მყარი, თხევადი ან აირისებრი დამაბინძურებლები გამოიყოფა ატმოსფეროში მოცემული წყაროდან; ჩვეულებრივ გამოიხატება, როგორც მასა დროის ერთეულში. პირველადი დამაბინძურებლები არის ის ნივთიერებები, რომლებიც გამოიყოფა უშუალოდ ატმოსფეროში (მაგ. NO, SO2 და ა.შ.), ხოლო მეორადი გამონაბოლქვი წარმოიქმნება პირველადისაგან თერმული ან ფოტოქიმიური რეაქციებით (მაგ. ოზონი, ალდეჰიდები, კეტონები, გოგირდის მჟავა, აზოტის მჟავა, და ა.შ.). წერტილს ან ადგილს, საიდანაც ხდება ემისია,  ეწოდება წყარო ან კერა; ტერიტორიას, რომელშიც შეიძლება განთავსდეს გამოყოფილი ნივთიერებები ან მისი გარდაქმნის პროდუქტები (მაგ. აეროზოლების შემთხვევაში, მჟავა წვიმები და ა.შ.), მიმღები  არე ან მშთანთქმელი ეწოდება.

Source | წყარო:

PAC, 1990, 62, 2167 (Glossary of atmospheric chemistry terms (Recommendations 1990)) on page 2186