სიახლეები
ელიზბარ ელიზბარაშვილი: კალის ჭირი
მე იმ თაობას ვეკუთვნი, რომელიც მუშურ-გლეხურ სახელმწიფოში დაიბადა და მაშინ მოევლინა სამყაროს, როცა სულ ცოტაღა გვაკლდა მიწიერი სამოთხის აშენებამდე. რკინის ფარდის მიღმა ამბებს ძილისპირულის დროს გვიკითხავდნენ და დიდი და ნათელი მომავლის იმედით ვათენებდით და ვაღამებდით. ჩვენი მშობლებისგან განსხვავებით, ომ- და შიმშილგამოუვლელი თაობა ვიყავით. ჩვენი მშობლების თაობა არ მოსწრებია ომს, მაგრამ ახალნაომარი ქვეყნის კვალობაზე ბევრი შიმშილი და გაჭირვება ჰქონდა ნანახი. მათმა მშობლებმა კი დიდი ომის ქარტეხილი გამოიარეს… ჰოდა, ჩვენს ბავშვობაში იმ თაობად ვითვლებოდით, რომელსაც არ ომი ენახა და არც შიმშილ-სიშიშვლე…მერე ყველაფერი აირია. ჩვენი მშობლების თაობის ბელადებმა ვერ შეძლეს ამქვეყნიური სამოთხის აშენება. სულ ტყუილად დასცინოდნენ ანრი სენ სიმონს. მათაც თავზე ჩამოემხოთ სამოთხის ციხესიმაგრის კედლები და ყველა ერთად მოგვიყოლა ნანგრევებში… და ვიქეცით ჩვენც „ომგამოვლილ თაობად“. არაერთ ომგამოვლილად… ის, რაც პაპებისგან გაგვეგონა ომების შესახებ, თვითონაც ვნახეთ. აი, ჭირის, ქოლერისა და ისპანკის შესახებ კი მათაც ჩვენსავით არაფერი იცოდნენ. ამ ყველაფერზე მათ თავიანთი ბებიები და პაპები უყვებოდნენ, ისევე როგორც ისინი გვიყვებოდნენ ჩვენ გადახდილი ომების შესახებ… და ყველას გვჯეროდა, რომ ეს წარსულის მძიმე კოშმარი იყო და ასეთადვე დარჩებოდა მარადჟამიერ… ახლა კი სამივე თაობამ ვიცით, რა არის ომი.
სტატია სრულად იხილეთ ინტერნეტგაზეთ mastsavlebeli.ge-ზე
გამოქვეყნებულია: 24-04-2021
